มีน้ำท่วมถึงเป็นอันเดียวกันทั้งหมด ; บุรุษคนหนึ่ง ทิ้งแอก
ซึ่งมีรูเจาะได้เพียงรูเดียว ลงไปในน้ำนั้น ; ลมตะวันออก
พัดให้ลอยไปทางทิศตะวันตก, ลมตะวันตกพัดให้ลอยไป
ทางทิศตะวันออก, ลมทิศเหนือพัดให้ลอยไปทางทิศใต้,
ลมทิศใต้พัดให้ลอยไปทางทิศเหนือ, อยู่ดังนี้. ในน้ำนั้น
มีเต่าตัวหนึ่ง ตาบอด ล่วงไปร้อยปี มันจะผุดขึ้นมาครั้งหนึ่งๆ.
ภิกษุทั้งหลาย ! เธอทั้งหลาย จะสำคัญความข้อนี้
ว่าอย่างไร : จะเป็นไปได้ไหม ที่เต่าตาบอด ร้อยปีจึงจะผุดขึ้น
สักครั้งหนึ่ง จะพึงยื่นคอเข้าไปในรู ซึ่งมีอยู่เพียงรูเดียว
ในแอกนั้น ?
“ข้อนี้ยากที่จะเป็นไปได้พระเจ้าข้า!ที่เต่าตาบอดนั้นร้อยปีผุด
ขึ้นเพียงครั้งเดียวจะพึงยื่นคอเข้าไปในรูซึ่งมีอยู่เพียงรูเดียวในแอกนั้น".
ภิกษุทั้งหลาย ! ยากที่จะเป็นไปได้ ฉันเดียวกัน
ที่ใครๆ จะพึงได้ความเป็นมนุษย์ ; ยากที่จะเป็นไปได้
ฉันเดียวกัน ที่ตถาคตผู้อรหันตสัมมาสัมพุทธะ จะเกิดขึ้น
ในโลก ; ยากที่จะเป็นไปได้ ฉันเดียวกัน ที่ธรรมวินัย
อันตถาคตประกาศแล้ว จะรุ่งเรืองไปทั่วโลก.
ภิกษุทั้งหลาย ! แต่ว่าบัดนี้ ความเป็นมนุษย์
ก็ได้แล้ว ; ตถาคตผู้อรหันตสัมมาสัมพุทธะ ก็บังเกิดขึ้น
ในโลกแล้ว ; และธรรมวินัยอันตถาคตประกาศแล้ว ก็
รุ่งเรืองไปทั่วโลกแล้ว.
ภิกษุทั้งหลาย ! เพราะเหตุนั้น ในกรณีนี้ พวกเธอ
พึงกระทำโยคกรรม เพื่อให้รู้ว่า “นี้ทุกข์ ; นี้เหตุให้เกิดทุกข์ ;
นี้ความดับแห่งทุกข์ ; นี้หนทางให้ถึงความดับแห่งทุกข์”
ดังนี้เถิด.
-บาลี มหาวาร. สํ. ๑๙/๕๖๘/๑๗๔๔.
0 ความคิดเห็น:
Post a Comment